Prolog

02/02/2014:

Punkt wyjścia:

Laboratorium Badawcze w Cambridge. Wszystko zaczęło się właśnie tam, pewnej burzowej nocy, umożliwiającej ciche włamanie do miejsc o niskim poziomie zabezpieczeń. Trzyosobowa banda pseudo obrońców zwierząt wkradła się do budynku i dostała do ściśle strzeżonego laboratorium. Mimo ostrzeżeń wypuścili z klatek chore szympansy, które bez najmniejszego oporu rzuciły się na nich, zraniły i zaraziły. Czym? Agresją. Pierdoloną agresją, rządzą mordu, krwi. Nie mieli ochoty na to, by Cię zjeść. Chcieli tylko zabijać.

15 dni później:

Wielka Brytania zostaje objęta kwarantanną.

Nad tym nie można było zapanować, zarażeni wydostali się poza pomieszczenie, budynek, ogrodzenie i miasto. Zaczęło się od rozruchów, ale od początku wiadomo było, że to coś niezwykłego. Działo się wszędzie... We wsiach, małych miasteczkach, stolicy. Działo się na ulicach, wdzierało przez okna. To był wirus. Zakażenie. Śmiertelna zaraza. Choroba rozprzestrzeniała się w mgnieniu oka, pochłaniając tysiące ofiar. Nie potrzeba było lekarza, żeby to wiedzieć. Widziałeś to, bałeś się tego, krzyczałeś i uciekałeś. To przez krew... Coś znajdowało się we krwi. Zainfekowani biegali po ulicach, czyhając na swoje ofiary. Nie byli sentymentalni, a zdrowi też nie mogli takimi pozostać. Musiałeś zabić - by przetrwać. Strzelać do swoich... Do przyjaciół, rodzeństwa, ojca, matki, żony, męża.

Zanim zaczęto ewakuować miasta, było już za późno. Zaraza objęła Londyn. Blokady wojskowe zostały pokonane. Wtedy rozpoczął się exodus. Zanim zniknęła telewizja, zawiadomiono o zakażeniach w Paryżu i Nowym Jorku. Potem nie słyszałeś już nic. Co z rządem? Zawsze istnieje rząd. W bunkrze albo w samolocie... Więc tak naprawdę go nie ma, policji ani wojska też. To już nie istnieje. Nie ma telewizji, radia ani prądu. Nie ma nic.

28 dni później:

Pandemia wirusa niszczy życie w Wielkiej Brytanii.

Cała Anglia umarła, a nieliczni, zdrowi cywile kryli się na najwyższych piętrach bloków w swoich – lub też nie - mieszkaniach, obserwując jak zapasy jedzenia czy wody kończą się, zwiastując im inny koniec. Zniknęła nadzieja. Wiara w lepsze jutro, w ratunek, w istniejących ludzi. Nie mogłeś chodzić nigdzie sam, wtedy już byłeś martwy. Poruszałeś się tylko w dzień, noc była Twoim wrogiem. Musiałeś opanować najwyższy stopień survivalu, by nie dławić się własną krwią.

Czy był jakiś ratunek? Był. Istniało pewne miejsce... Sygnał radiowy był emitowany na jednej z częstotliwości. Zbawienie istnieje. Mamy odpowiedź na zakażenie. Jeśli to słyszysz, nie jesteś sam. Są inni. Są inni ocaleni. Jesteśmy żołnierzami i jesteśmy uzbrojeni. Jesteśmy przy czterdziestej drugiej blokadzie na M602, czterdzieści cztery kilometry na północny-wschód od Manchesteru. Musicie nas odnaleźć. Zbawienie istnie... Treść się urywa, by mogła zostać nadana od początku. Ludzie słuchali tego jak mantry, próbując podjąć decyzję. Czy komuś udało się tam dotrzeć? Nikt nie wie... Pewne jest, że ta jednostka istniała, kryjąc się w starym, opuszczonym więzieniu. Kilkunastu żołnierzy walczyło, przedłużając swój żywot o cenne doby. Ale i oni upadli.

5 tygodni później:

Zainfekowani umierają z głodu.

Wymarłe miasto pełne suchych ciał, które nie miały się czym posilać. O czym to świadczyło? W Anglii nie został już ani jeden, żywy człowiek. Nie było nikogo i niczego. Tylko zapach śmierci.

11 tygodni później:

Siły zbrojne NATO pod dowództwem USA wkraczają do Londynu.

Trwał proces oczyszczania Anglii po przybyciu wojsk i jednostek medycznych. Odnajdowanie ciał, palenie ich, niszczenie. Epidemiolodzy przemierzali ulice miasta w towarzystwie uzbrojonych żołnierzy, odnajdując resztki możliwości dla nawrotu zarazy. Natykali się na zakażonych i samobójców. Byli przerażeni tym, co tam się stało. Obraz niewyobrażalnej zagłady, której jak dotąd nikt nie potrafił sobie nawet wyobrazić.

18 tygodni później:

Wielka Brytania zostaje uznana za wolną od wirusa.

Wszystko co stwarzało zagrożenie zostało wyeliminowane.

24 tygodnie później:

Zaczyna się odbudowa.

Londyn zostaje podzielony na specjalne strefy. Wznoszone są tymczasowe mury, szczelnie odseparowujące miejsca, służące ponownemu zaludnianiu kraju. Dystrykt pierwszy uznaje się za możliwy do zamieszkania przez cywili.

28 tygodni później...